|
La junulino el la kampoj venas ĉe la subir' de l' suno kun herbofasko; en la man' ŝi tenas bukedon el rozetoj kaj violoj, per kiuj, laŭ la moroj, ŝi morgaŭ, je l' festtago, ornamos sin ĉebruste kaj surhare. Sidadas surŝtupare maljunulin', kun najbarinoj, ŝpine, kontraŭe de l' subir' de l' tago kura. Rakontas ŝi pri siaj bonaj tempoj, kiam ŝi sin por festa tag' ornamis, kaj sana, facilkrura, vespere dancis kun kunuloj siaj: kunuloj en la aĝo plej plezura. L' aer' jam iĝas bruna, rebluas la ĉielo, ombroj falas de montoj kaj tegmentoj ĉe l' ĵusveninta blanka lumo luna. Kaj sonoril' anoncas la feston alvenontan; ĉe tiu son' la koron jen, kvazaŭ lulas paco. Kaj grup' de knaboj krie saltadas sur la placo, de tie ĉi al tie, kun gaja bruo, ĝoje. Dum iras al la sobra tablo hejmen pioĉisto kaj dumvoje fajfante pensas je l' ripoza tago. Post kiam ĉesis ĉiu lumo doma, kaj ĉia bruo kroma, jen, sonas sego kaj martelsonoro: la lignaĵisto viglas en la butik' fermita, ĉe lampeto, rapidas en laboro, por ĝin pretigi antaŭ la aŭroro. El la sep tagoj jen la plej feliĉa: ĝojplena, esper-riĉa. Jam morgaŭ ted', ĉagrenoj alvenos kun la horoj; ĉiu turnos la pensojn ree al kutimaj penoj. Ludema knabo! Via floranta aĝo nuna similas tian tagon ĝojoplenan, kaj klaran kaj serenan, post si kun via vivofesto suna. Ho, ĝuu ĝin, knabeto! Brilas rave ĉi stato gaja, ĉi sezon' radia. Pli mi ne diras; sed se festo via malfruos: tio vin ne tuŝu grave. |